In Transit en Epiloog

In transit

Nadat wij op het vliegveld O’Hare in Chicago vrijwillig onze elektrische stoel hadden opgegeven, maakten wij een wandelingetje over Concourse B. Het was er relatief rustig en in de Foodcourt vonden wij met en op het gemak een tafeltje waar wij onze laatste Manchu Wok maaltijd verorberden.

Over Het Gemak gesproken, in Chicago zijn de toiletbrillen voorzien van een plastic hoesje. Wanneer je je hand boven een paneeltje houdt, krijg je automatisch en zacht zoemend een verschoning. De grote verdwijntruc met de papieren wc-bril behoort hiermee tot het verleden. Nooit meer, in geval van nood, ontgoocheld tussen je benen naar de bril kijken, die door de automatische flush gorgelend in de diepte verdwijnt, juist op het moment dat jij net de billen veilig neder denkt te kunnen laten dalen. Net nu wij, na al die jaren, het gebruik van de papieren bril in combinatie met de automatische flush onder de knie hadden, wordt ons deze attractie afgepakt.

Een ander behendigheidje tijdens de reis is dat je, juist voor jouw seating area bij het boarden wordt afgeroepen, in de rij staat. Er werd vrij nauwkeurig toegezien op de 2-items regel. Het vliegtuig was op 13 stoelen na vol maar toch werd er redelijk vlot geboard. Wij arriveerden als eersten in de Economy-plus en hadden een overhead bin voor onszelf. Er werd herhaaldelijk omgeroepen dat je de handbagage met de wieltjes naar achteren moest inladen. Helaas steekt je bagage in een 767 dan 10 centimeter buiten de bak, waardoor de kleppen niet dicht kunnen. Enkele zeer plichtsgetrouwe passagiers voldeden aan dit vreemde verzoek, waardoor er toch nog enige commotie ontstond. Zo schiet de tijd lekker op.

Voor ons was de rij stoelen bij de nooduitgang. Er naderde een jong stel die hun ogen niet konden geloven dat dit geluk hen ten deel viel. Toen zij eenmaal gesetteld waren, kwam de stewardess informeren of zij zich wel kwalificeerden voor deze plaatsen. Het stel keek de stewardess aan alsof zij zojuist een oneerbaar voorstel had gedaan en het beleef angstig stil. Wij keken belangstellend toe hoe dit varkentje gewassen zou worden. Vriendelijk verzocht de stewardess het stel om de instructiekaart te bestuderen, dan zou ze over een paar minuutjes nog eens terugkomen. Het stel hield de kaart nog net niet op zijn kop, maar wekte niet de indruk dat ze enige notie hadden van wat er gaande was. En dat maakte op mij nu weer niet direct een betrouwbare indruk als het gaat om de veiligheid aan boord.

Daar was de stewardess alweer. Het stel keek haar schaapachtig aan en bleef stil als een konijn in de koplampen van de stroper. De stewardess stelde   een paar vragen en siste het stel wanhopig toe: “Say yes, please”. Wat zij deden! Later bleek dat zij voor 100 % Francofoon waren. Zelf de bestelling van een Ice tea moest worden ondertiteld. Om de ruime stoelen te vieren begon het stel aan een enorme vrijpartij. Een tip voor andere hitsige reizigers, wanneer je voor vertrek een beetje wil zitten tongen, doe dat dan in ieder geval niet net tussen de twee stoelen, maar buig iets verder naar links of naar rechts…..

Onze vrouwelijk piloot kon misschien wel goed vliegen, de knopjes van de luchtbehandeling had zij nog niet geheel onder de knie. Wij vermoeden dat zij tot voor kort alleen met diepvriesvrachten had gevlogen. Moeder, wat was het koud in het vliegtuig. Wij schoten achtereenvolgens onze shirtjes, de trainingsbroeken, de truien en tenslotte onze vesten met hoodies aan. We trokken de veters van de hoodies stevig vast, begroeven ons geheel tegen onze principes onder de door United verstrekte zurige dekentjes en hadden het zo koud dat we er niet van konden slapen…..

Net  voor de eerste ledematen dreigden te bevriezen, werd de landing ingezet. De koffers lieten wat lang op zich wachten, maar hobbelden ons uiteindelijk wel gebroederlijk tegemoet. De douane was collectief met koffiepauze en bij de paspoortcontrole stoorden wij de dienstdoend ambtenaar ook al bij zijn ochtendkrantje. Op het busstation kwam juist onze shuttlebus aanrijden en nog geen uur later betraden wij wat onwennig onze eigen woning. De tuin was onherkenbaar dichtgegroeid, de post keurig gesorteerd door onze lieve buurtjes, die ook nog eens, bij wijze van bosje bloemen, een heerlijke verse visschotel in de koelkast hadden gezet. Na de lunch zijn we lekker in slaap gevallen, waarmee een definitief eind aan een heerlijke vakantie kwam.

Epiloog

Onze vakantie laat zich het best in een drie letterwoord omschrijven. Zij die aan de Katholieke Universiteit Tilburg zijn afgestudeerd, hebben misschien een ander associatie, wij denken zelf dat HOT een goede kwalificatie is. En dat doet toch vele malen prettiger aan dan onze vorige voorjaarsvakantie, die vooral WET was.

Zes weken was toch vooral ook een experiment.  Gaan we ons niet vervelen? Is het niet te veel van het goede? Krijgen we toch geen heimwee? Niets van dat alles! We hebben ons prima vermaakt en die zes weken zijn voorbij gevlogen. Het schrijven van het blog was een aardig alternatief voor Nova en P&W, waar ik meestal de laatste uurtjes van de dag mee vul. Al vrij snel was het de gewoonte om een uurtje aan deze  hobby te besteden, het kostte mij relatief weinig moeite en ik heb er enorm veel plezier van gehad. Wij sloten er op Cane Island samen de dag mee af en velen gebruikten het blog kennelijk om er de dag mee te openen.

Zoals al eerder gemeld, waren de reacties hartverwarmend en kunnen we al die mensen die ons blog hebben bezocht en vooral hen die een reactie of compliment achterlieten, niet genoeg bedanken.

Voor een volgende vakantie zijn nog geen concrete plannen. Florida is en blijft een uitstekende locatie voor ons maar zoals altijd, worden er ook alternatieven bekeken. Verder moet ook nog eens goed gekeken worden hoe we er budgettair voorstaan, nu onze pensioengerechtigde leeftijd zo maar even een paar jaar kan worden uitgesteld. Hier hadden wij even geen rekening mee gehouden…..

Een open eind dus. Je weet nooit hoe het loopt. Bij leven en welzijn schrijven we de volgende reis weer een blog en we hopen dat er dan weer net zoveel belangstelling voor is. Tot die tijd hopen wij dat de stemming er in huize Teleton, maar ook bij alle lezers  toch vooral maar goed in blijft zitten en sluiten we af met de tekst van Neil Young: Long may you run!

We’ve been through
some things together
With trunks of memories
still to come
We found things to do
in stormy weather
Long may you run.

Lidy en Ton

Neil Young - Long May You Run from the last Tonight Show with Conan O'Brien from John Matthews on Vimeo.

O jee, o jee, o jee.

Inmiddels in Chicago een stoel in de wachtruimte met stopcontact gevonden. Zo sparen we de batterij nog een beetje, want wie weet waar we later op deze reis nog voor komen te staan.

Naast ons eet een vrouw een pizza en het is dat ik erg gehecht ben aan deze elektrische stoel, anders ging ik weer even ergens anders zitten. In mijn beleving zit er niet veel verschil tussen de reuk van een paar ingelopen dames crocs en een pizza van Reggio’s Pizza Express.

Wij hebben hier een lay-over van ruim drie uur dank zij een vlotte maar enerverende tocht van Orlando naar Chicago. Achter ons zat een vader met twee kinderen. De kinderen waren erg druk zodat de slaapverwekkende werking van het nieuwe reiskussen geheel teniet werd gedaan. Het kussen wilde wel meewerken, Teleton wilde ook best graag een uiltje knappen, maar de kinderen schopten roet in het eten.

Drukke kinderen waren vroeger lastig, tegenwoordig hebben ze een moderne mysterieuze gedragsstoornis. Een van de kinderen had de gewoonte om alles drie keer te zeggen, precies op dezelfde manier en dezelfde toon. Inclusief “ Daddy, daddy, daddy” als hij aandacht vroeg en dat was vrijwel permanent. Deze knaap was Kwik, Kwek en Kwak in zijn eentje. Na een uurtje gaat dat de omstanders toch flink vervelen.  En vroeg de kleine man even geen aandacht van Daddy, dan roste hij met zijn korte beentjes tegen onze rij stoelen. Daddy keek hierbij ijverig de andere kant op, hetgeen wij toch als een gebrek aan Daddy’s opvoedkundige vaardigheden kwalificeerden.

Tijdens de landing was het weer raak: Daddy, daddy, daddy” klonk het dwingend. “What’s up son?” “I gotta go, I gotta go, I gotta go”. God strafte in dit geval dus kennelijk niet onmiddellijk, maar wel doeltreffend. Bij het uitstappen was Daddy nog druk in de weer met servetjes en doekjes, zagen wij onze ooghoeken. Wij pakten onze bagage en wisselden een snelle blik. Teleton schoof snel richting de uitgang en fluisterde zacht in Lidy’s oor: “O jee, o jee, o jee……”

Wij hebben besloten om zo concourse C nog eens even onveilig te maken. Rondom ons cirkelen de aasgieren met hun laptops, Ipods en pads op zoek naar een stopcontact. We willen nog iets eten en prefereren een sanitaire stop voor we later in de middag gaan boarden. De toiletten hier op o’Hare zijn voorzien van een plastic brilletjes. Ik maak me sterk dat we hier toch nog wel iets avontuurlijks mee maken. Mocht dat zo zijn, dan horen jullie daar vast weer van.

Crocs

Met weemoed vertrokken we om tien uur uit de condo. Nog even langs de Walmart voor een reiskussen. Na ampel beraad is besloten dat het opblaaskussen hartelijk wordt bedankt voor bewezen diensten, het is nu tijd voor het echte werk.

Twee tollenaars verder en 2,50 lichter, sloegen wij de 417 af. Lidy en de koffers wachtten geduldig op mij tot ik de Jeep bij de rechtmatige eigenaar had afgegeven. Beetje wennen aan een bonnetje dat niet op zero staat bij aflevering, maar dat heb je als je niet incluisef benzine huurt. Al met al waren we hier voordelig mee uit al rekent Dollar 4 dollar voor een gallon, de laaienlichters.

Bij het inchecken wewigerden we voor een hindernis en vreesden we even uit het parcours te worden genomen. WIj nemen uw paspoorten even mee voor controle……Chef er bij. Chef van de chef erbij, de paspoorten gingen van hand tot hand. Het zouden toch geen volgers van het blog zijn? De chef krabde eens achter het oor, stapte op ons af en vroeg wat onze nationaliteit was. “Allez”, sprak ik, “wij zijn fiere “ollanders”. Waarom we dan naar Brussel reisden, was de vraag. Ja, Homeland Security houdt de boel scherp in de gaten….Kennelijk waren wij niet langer verdacht en kregen onze boardingtickets en excuses die we minzaam lacherd accepteerden.

Inmiddels wachten wij aan de gate op vertrek van onze vlucht naar Chicago. Alles ging prima tot een mevrouw tegenover ons zojuist haar Crocs even uit deed en een poging waagde om de stemming hier, net als de kwaliteit van de lucht, flink te bederven. Maar dat gaat zo maar niet, wij gaan wel even aan een andere gate zitten en hopen dat zij in het vliegtuig op weg naar de Windy City ver van ons vandaan zit.

Mocht dit niet zo zijn, dan berichten wij hier vast een volgende keer over.

Some sunny day

Het was fun om er hier in Florida gedurende zes weken  zo maar een beetje op los te leven. Net als thuis was ons leven gelukkig helemaal niet zo spannend. Spanning en sensatie hebben we genoeg gehad, dus vinden wij dat we niet vroeg genoeg met het genieten van onze “oude” dag kunnen beginnen.

Voor dat het bloggen dan ook op werken begint te lijken, met alle druk op de kwaliteit, de deadlines, de plaatjes en alles wat er zoal bij komt kijken, gaan we er lekker na de vakantie mee stoppen. Onderwerpen genoeg, zoals de geplande verbouwing, tante of de plaatselijke visdames, en ik heb er ook veel aardigheid in maar we zetten er na de epiloog toch volgende week een punt achter.

Er komen vast weer andere leuke blogs en voor diegenen die wel zouden willen, maar niet precies weten hoe, wil ik het recept van een lekker vakantieverslag graag vertellen. De Rotterdamse Meesterverteller Jules Deelder dichtte eens:

Als ik mijn ogen toe doe,
Ben ik in Honoloeloe….

Waarmee eigenlijk alles is gezegd. Iedereen kan het! Maar een blog waarin alleen maar kond wordt gedaan van fun en sun gaat snel vervelen. Dus moet je bijvoorbeeld op zoek naar de kleine onvolmaaktheidjes van het leven. Zo zijn de afwijkende toiletgewoonten een geliefkoosd onderwerp geworden, maar ook de aarbeien worden soms tot enorme proporties opgeblazen. Het gaat niet om wat je precies meemaakt, maar om de manier waarop je het vertelt. Precies zoals het in de oude Europese sprookjes, maar ook in de moderne Disneyverhalen toegaat. Het verhaal is meestal flinterdun, maar als het smakelijk wordt opgediend, gaat het er in als Gods woord in een weduwvrouw.

Je verhaal moet vooral herkenbaar zijn. De lezer zou het zelf ook zo mee hebben kunnen maken. Verder moet er een verassing in zitten; iets wat je niet direct ziet aankomen. Soms gaan die dingen mooi samen. Zo’n meisje dat op het herentoilet ontsnapt, je moet het natuulijk net treffen, maar iedereen kan zich voorstellen dat het gebeurt. Een klein beetje viezigheid doet het altijd prima, maar maak het niet te gek. Alleen de associatie met wc-papier is al voldoende, poep hoeft er  helemaal niet aan te pas te komen. Lezers verzinnen dat er gewoon zelf bij…..

Ondeugend mag, seks kan ook maar maak het niet te expliciet. De verschrikkelijke nachtelijke orgieen van de kikkers en de krekels spreken tot ieders verbeelding. Love is all, at the butterfly ball! En we  kennen toch allemaal de onverzadigbare eenden uit de Hollandse slootjes en plantsoentjes? Had ik trouwens al verteld dat de vrouwtjes hier in de vijver inmiddels zo fantiek van zich afbijten dat de mannetjes hun heil nu bij elkaar zoeken? Sinds kort hebben wij hier de Gay Pride Canal Parade voor de deur en ook deze jongens schamen zich nergens voor. Dat schudt en dat trilt en dat wipt de  hele dag maar door. De reigers kijken stoicijns voor zich uit en de buizerd gaat er ostentatief met zijn rug naar toe zitten, terwijl er aan de kant van de gebouwen toch niets voor hem te jagen valt. Eenden, ze zijn een schande voor het dierenrijk!

Mopperen doet het ook altijd goed, maar gebruik het met mate. Laat het weer met rust en kies een onderwerp zoals het Grand Floridian, waar iedereen natuurlijk best zou willen logeren maar wat helaas niet voor jan en alleman is weggelegd en geef daar een heel klein beetje op af. Neem vooral je zelf niet te serieus en lach om het leven. En verder is het een kwestie van oefenen, want het spreekwoord zegt niet voor niets “Oefening baart kind”. Lees verder vooral zoveel mogelijk blogs van anderen. Ze zijn altijd leuk, zeker als ze over Florida gaan!

Het overweldigende succes van ons blog is fantastisch om mee te maken, maar de populairiteit neemt soms vormen aan waarover Teleton zich een beetje over verbaast. Het is jammer dat hij geen programma heeft, anders stelde hij zich nog verkiesbaar, want als er een de juiste stemming er in weet te houden, dan is hij het wel: Teleton for President! 

Verkiezingsbeloftes:
Allemaal naar de zon, met Teleton!
Wat de Grieken kunnen, dat kunnen wij beter!
Maak het op, voor je het hebt!
Met Teleton altijd de juiste koers!

  Op zaterdag mikken wij relaxed de inhoud van de kasten in de koffers, slingeren we nog een stofdoek door het huis, halen nog een natte lap over de bril en trekken we er nog een keer op uit om de creditcard door de gleuf te rossen. Verder vieren wij de komst van onze 20.000ste bezoeker op het blog met een gezellig etentje. Zondagmorgen trekken wij de deur van de condo met enige weemoed maar dik tevreden achter ons toe.

Vanuit Cane Island sluit ik vandaag het blog, af om vanaf de vaderlandsche bodem nog een keer terug te komen met het verslag van de terugreis en natuurlijk met de epiloog. Tot dan!

 

Keep smilin’ through, just like you always do,
but I know we’ll meet again, some sunny day!

----------------------------------------------------------------------

Vierhouten

De sla is op, de fles Ranch leeg en de kip opgekloven. We hebben nog twee eieren, wat uitjes, paprika en tomaat om morgen een omelet voor op de laatste mexicaanse puntjes te bakken. We zijn zuinig met de kaas geweest, dus kunnen we de omelet nog een extra culinair zetje geven.

Twee grote dozen aarbeien die in de komende dagen als toetje, broodbeleg en als tussendoortje voor de lekkere trek zullen fungeren, staan naast de laatste flesjes Pepsi in de koelkast. In de vriezer nog een K&K maaltijd van onze vrienden van Fridays die wij voor noodgevallen in reserve hadden gehouden. Morgen is het Friday, dus maken we hem soldaat.

Another 45 miles to go, knipperde de boordcomputer mij vandaag toe. Dat vond ik wel wat weinig, dus mikten we er nog maar eens 5 gallons in zodat ons tegoed weer tot 165 miles is opgelopen. Om de stijgende dollarkoers te compenseren, is men hier zo vriendelijk geweest de benzineprijs per dag met een paar cent te verlagen tot 2 dollar en 65 cent per gallon.

Voor het diner trokken wij naar CiCi’s pizzabuffet aan de SR535. Ten opzichte van de CiCi’s aan de 192 bleek deze wat beter verzorgd.  Men heeft hier zelfs soep op het menu staan en er zijn zowel lepels als vorken. Voor de optimisten die van mening zijn dat de soep nooit zo zout wordt gegeten; bij de CiCi’s wel hoor! Maar een kniesoor die daar op let en bovendien zijn de refills endless….

De manager bezocht ons tafeltje twee keer om belangstellend te informeren of alles toch naar wens was. Zij kwam achter mij langs zodat ik haar niet had verwacht. Dus de eerste keer bengelde er wat kaas aan mijn kin en de tweede keer had ik zojuist een enorme hap van de appelkruimelpunt genomen, waardoor de vulling van deze lekkernij van oor tot oor zat. Normaal eten wij met mes en vork, dan heb je dit soort dingen niet zo snel.  Omdat het er tijdens dit  buffet informeel aan toe gaat, stak ik mijn duim omhoog en gaf ik de vrouwelijke manager een dikke knipoog. Dan zit je altijd goed.

Hoewel ik best wat overgewicht heb, voel ik niet de behoefte om de overtollige kilo’s onder het shirt en boven de broek duidelijk zichtbaar ten toon te spreiden. Ook Lidy draagt geen legging en al helemaal geen naveltruitje. Dus vielen wij, qua kleding ten opzichte van de gemiddelde CiCi’s bezoeker wat uit de toon. Hier ben je al snel overdressed want wat er bij CiCi rondloopt, tart iedere beschrijving. Je verwacht dat ieder moment Jerry Springer binnen stapt om een show te doen. Je laat het dus ook wel uit je hoofd om er te lang naar te kijken, laat staan om er foto’s van te nemen. Voor je het weet krijg je een knal voor je kanis en moet Steve van de beveiliging te hulp snellen.

In de bankjes voor ons begon een flink gezin aan een grootschalige verbouwing. Omdat de helft van het gezelschap al staand van het buffet stond te schransen, was mij niet duidelijk met hoeveel zij precies waren, maar toen de derde kinderstoel door moeder werd aangeschoven en vader nog met nog een paar extra stoelen kwam aangelopen, schatte mijn timmermansoog in dat dit een kansloze zaak was. De toegesnelde manager suggereerde  dat de familie wellicht wat gerieflijker aan gewone tafeltjes zou zitten; ze wilde wel even helpen om deze aan elkaar te schuiven. Orde hersteld…Vader, die zo te zien wel van zijn gemak hield, kreeg voor zichzelf een volledige pizza door een vriendelijke pizzabakker aan tafel uitgeserveerd. Toen deze net weer achter het buffet wilde verdwijnen, riep Vader hem terug met een attitude die je normaal alleen in films ziet. Hij vond dat er wel wat weinig pepperoni op de pizza zat. De pizza ging terug…..En dat allemaal voor 5,99 dollar!

De Italiaanse oma die bij CiCi’s de tafeltjes afruimt, was vroeger vast een knappe Napolitaanse schone. Modella Petite Signorina, met gitzwart haar en flonkerende ogen. Wij herkenden haar nog van vorig jaar, omdat wij toen al ruimhartig in de fooienpot hadden gedoneerd omdat wij vurig hoopten dat zij van de opbrengst een nieuw gebit zou kopen. Wij stelden somber vast dat het er tot heden helaas nog niet van is gekomen. Tegen beter weten in, mikten wij nog maar eens en paar dollar in de pot, maar veel vertrouwen dat de gift tot een verbetering van de mondhygiene zal leiden, hebben we niet.

WIj beloofden onszelf om hier nog eens op terug te komen tijdens een volgende vakantie. Voorlopig zullen wij het een poosje zonder CiCi’s moeten doen, maar wellicht voelen de forumleden die ons dit jaar nog volgen, de behoefte om de bijtspijkers van oma Lollobrigida eens even te controleren.

De vlag op de Jeep hangt inmiddels halfstok en is onherkenbaar verschoten in de verzengende zon van Florida maar dat wil niet zeggen dat de stemming er in huize Teleton ook helemaal uit is. Integendeel! Ten eerste ziet het er naar uit dat we voor ons vertrek dit weekend de 20.000ste bezoeker nog op ons blog mogen verwelkomen en ten tweede hebben wij ons volledig in ons lot om de thuisreis te moeten aanvaarden, geschikt. Het eigen bed lokt, de eigen luie stoel is ook wel weer aantrekkelijk en op een verdwaalde goederentrein na, is er bij ons in de buurt des nachts geen enkele reden om oordopjes te dragen.

Tel daar bij op dat het  zo weer donderdag is en dan staat de visboer weer gereed om verse lekkerbekken te bakken! Voorwaar geen sleche vooruitzichten, dunkt mij. We verheugen ons op Oudhollandsche temperaturen in de lowertwenties. En als wij komende donderdagavond op de fiets naar de plaatselijke schouwburg gaan voor een optreden van Het Groot (voorheen Niet Te Vermijden Dans- en Showorkest) dan trekken wij gewoon een vestje aan, want de avonden schijnen nog kil te zijn, bij jullie.

Vrijdag sluiten wij dit vrolijke vakantieblog af met een allerlaatste bericht uit Cane Island om de volgende week hopelijk nog over een voorspoedige terugreis te kunnen berichten. Op zaterdag is Teleton, dus voor het eerst in zes weken, vrijgesteld van blogdienst. Lezers moeten geleidelijk  en laten we eerlijk zijn, op eerste Pinksterdag hebben julie toch wel wat beters te doen? Trek er op uit, geniet van het laatste lange vrije weekend voor de Kerst; ga eens naar Vierhouten…..

--------------------------------------------------------------------------------

Niet naar China

Inmiddels zijn de jaarkaarten voor SeaWorld verlopen. Vandaag stond er een bezoek aan de Universal Studio’s op het programma. Ook deze kaarten verlopen morgen, maar gelukkig hebben we de Disneytickets nog, dus wat dat betreft kunnen we ons hier tot 2 december 2010 nog wel vermaken!

Wij vonden het onvoorstelbaar stil in Universal en dan zijn bepaalde attracties gewoon minder spannend. Als je met een man of veertig naar de Blues Brothers staat te kijken, dan is de show toch net even wat minder spectaculair dan wanneer Delancey Street afgeladen is. Bovendien wordt het met zo weinig toeschouwers wel heel erg lastig om Elwood en Jake Blues te ontwijken als ze een polonaise met de toeristen lopen. Omdat wij nooit een polonaise in de film gezien hebben, doen we daar principieel ook niet aan mee. Kom op zeg, I’m a soul man.

Op zo’n stille dag zijn er ook veel eettentjes gesloten. Voor de tweede keer op rij lukte het ons niet om hier Fish & Chips te scoren. In de foodcourt kan je kiezen tussen All American, All Italian en All Asian. Bij de laatste was het het drukst, dus liet ik me bijna verleiden toch maar voor The All American te gaan. Voor mij stond een snijboon die zijn Meal Deal kaart misbruikte door meerdere entrees tegelijk te bestellen. Toen de hele handel eindelijk op zijn tray stond, werd hem geadviseerd om de overtollige bordjes te retourneren anders zou hij moeten betalen. Het bedienend personeel legde de halve kippen weer zorgvuldig terug in de vitrine, waar zij op de volgende bestelling mochten wachten. Net op tijd besloot  ik dus toch maar in de Aziatische rij aan te sluiten. Deze Chinees krijgt een eervolle vermelding. Goed verhitte en smakelijk gekruide rijst, heerlijke knapperige groenten, ruime portie kip met een heerlijk sausje. Wij namen er een egg-roll bij die ook al prima smaakte. Het kan dus wel, smakelijk eten in een park.

Op zo’n stille dag kan je overal zo doorlopen, dat is dan wel weer zalig. Bij de Simpsons lieten wij ons nog een keertje ouderwetsch door elkaar schudden. Bij ET  schreven wij ons voor de allerlaatste keer als Bassie en Adriaan in voor deze spannende en enerverende reddingstocht op de vliegende fiets. Nu wij weten waar we op moeten letten, hoor je, vlak voor je uitstapt toch wel duidelijk dat ET “Bassie and Adrian” hartelijk bedankt voor de hulp. De overige passagiers hadden geen flauw idee waarom wij er zo’n dikke pret om hadden.

Het was alweer een hete dag, dus hielden wij het rond een uur of vier voor gezien om de koele condo op te zoeken. Vanwege de zeer zomerse zes weken die wij hier waren, hebben we iets meer begrip gekregen voor mijn neef en nicht die het warme Florida hebben verlaten om hun domicilie in Nova Scotia te kiezen. Zelf vermijden wij tot nu toe ook de warme zomermaanden en kiezen we voor het voorjaar of de herfst, wanneer de temperatuur hier rond de 25 graden schommelt en de lucht nog relatief droog is. Niet voor niets kiest de echte Floridian er voor om tijdens deze hete periode gezellig, met de luiken dicht en de airco op max, binnen te zitten.

Heel af en toe spelen we eens met de gedachte om voor een keertje een andere vakantiebestemming te kiezen dan Florida. Zoals mijn schoonmoeder zei: “Op de Veluwe is het ook prachtig”. En ze had gelijk, maar ik zie ons toch nog niet zes weken in Vierhouten bivakkeren. Naar het Oosten, wordt ons nog wel eens aangeraden. Maar als ik de beelden uit Thailand zie, heb ik zo’n idee dat we deze beker maar even laten passeren. China dan? Toevallig trof ik vandaag een vrij grote delegatie zo op het oog keurige Chinese mannen op mijn geliefde ontmoetingsplaats. Want waar leer je de mens beter kennen dan op het herentoilet? Zonder in details te treden kan ik, nadat ik vandaag kort kennis heb gemaakt met dit onderdeel van de Chinese cultuur, met grote zekerheid  kan zeggen, dat een reisje naar China er helaas niet in zit.

Onze stemming is toch in Florida altijd weer het best en hoewel wij het, gezien de vele sympatieke berichten waarin ons door sommigen ‘nog een paar heerlijke laatste dagen’ wordt gewenst…. :-), niet zo lang meer lijken te maken, houden we die opperbeste stemming (om met Jeroen van Koningsbrugge/Fred Onderbuik te spreken), toch maar tot de laatste snikkel vol!

Vamos

Het was een drukte van belang op het herentoilet in de Florida Mall. Hoewel ik met een bescheiden staanplaats prima tevreden was geweest,  hadden deze een honderd procent bezettingsgraad en om ongelukken te voorkomen, piepte ik het vrijstaande invalidentoilet in.

Naast mij twee harige benen en twee roze meisjescrocs. Dank zij de Spaanse les van Theo en Thea *) meende ik te begrijpen dat pappa zijn dochtertje liet poepen, want ik hoorde toch duidelijk ‘papoeras papieras’. Ik heb er geen ervaring mee, maar het komt mij voor dat vaders de behoefte voelen om hardop te vertellen wat zij gaan doen, wanneer zij zich met hun kind op een openbaar toilet bevinden. Zo ben ik er indertijd door een heldere instructie van een behulpzame engelssprekende vader achter gekomen dat het niet de gewoonte is om van het toiletpapier een envelopje te vouwen, maar dat men er hier een propje van maakt. Dat zijn de tips waar je wat aan hebt, dat lees je niet op een forum of in de Capitool!  Maar we dwalen af.

Nadat de pappa de dochter weer in staat van paraatheid had gebracht om met een gerust hart nog een uurtje te gaan winkelen, was het nog even zijn beurt om te sauzen. Ze deden dus een dansje zodat hij wat gemakkelijker kon mikken. De dochter verdween naar de achtergrond. Net toen vader de sluizen had opengezet, ontsnapte de dochter. Knipje vergeten op de deur te doen. Vader stond machteloos, hij was het point of no return al geruime tijd gepasseerd en kon niets anders doen dan gelaten afwachten tot de blaas zich had geledigd. Ondertussen riep hij hulpeloos om zijn dochtertje en sommeerde haar terug te komen. Aan de reactie van de overige mannen die de staanplaatsen bezet hielden, was het kind nogal nieuwsgierig van aard. Zowel in het Engels als in het Spaans deed men moeite om het meisje uit de buurt te houden. Maar ja, waarschijnlijk voelde ze wel aan dat ook deze mannen met handen en voeten gebonden waren, zodat ze zich redelijk veilig voelde.

Ik besloot me niet in deze kwestie te mengen en waste mijn handen in onschuld op het veilige invalidentoilet en waagde me pas buiten toen ik hoorde dat vader en dochter weer herenigd waren. “Vamos, vamos", beet de man het kind toe. Beleefd hield ik de deur voor het stel open, om vader’s wens maar zo snel mogelijk in vervulling te laten gaan.

In de hal zat Lidy geduldig op een bankje mij te wachten. “Wat is er allemaal aan de hand?”, vroeg ze omdat ze wel had gemerkt dat er wat commotie was ontstaan. “Heb je misschien weer een van je sterke wc-verhalen?”.  “Vamos, Vamos”, antwoordde ik en beloofde haar dat ze volgende keer eens met mij mee mag om zelf vast te stellen dat je op een herentoilet altijd wel iets opsteekt voor je blog.

---------------------------------------------------------------------------------

*) Ook zin in Spaanse les en kan je goed tegen de meligheid van Theo en Thea? Dan is dit flimpje misschien iets voor jou.